Pasen 2015. Ik kijk er naar uit, en ook weer niet. Zo gaat het met alle feesten en andere sociale aangelegenheden.
De echte ik, die vind het fantastisch. Familietijd, heerlijk. Lang tafelen, babbelen, lachen.
De zieke ik, die kijkt er tegenop. Want het is een gevecht, keer op keer. Lang tafelen, volhouden. Babbelen, concentreren. Lachen, lawaai. Achteraf zieker dan ervoor. Proberen opkrabbelen. Tot de volgende gelegenheid zich voordoet. En dan van voor af aan.
Ik heb al vaak geschreven over dat fenomeen van volhouden en moeten bijkomen bij leuke dingen. Misschien zeggen beelden meer dan woorden. Zonder dat ik het wist, werden er foto’s gemaakt op een moment dat ik niet meer kon. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik zo’n confronterend beeld van mezelf zie. Een schijnbaar normale jonge vrouw, die door iets simpels als sociale activiteit verandert in een murw geslagen, lege schim. Mijn lief zei: ‘Zo zie ik altijd dat het teveel is voor je. Het staat op je gezicht te lezen’. Hij ziet het soms nog voor ik het zelf voel. Of beter gezegd: voor ik het wil voelen.
Mijn vrolijke ingesteldheid en altijd aanwezige lach heeft al veel mensen (onbedoeld) om de tuin geleid. Maar wie goed kijkt, ziet dat misleidende masker toch afvallen. Op een onbewaakt moment. Als alle reserves op zijn.
Volhouden… en dan niet meer kunnen.
Met goede moed starten.
Genieten van twee maal leuk gezelschap en lekker eten.
Intussen aan alles merken dat het te veel is, te zwaar voor mijn lichaam.
Volhouden…
En dan niet meer kunnen.
Terwijl het feestgedruis aan tafel verder gaat… Lig ik, op.
vraagt: ‘Vind je dat niet saai, hier zo liggen?’. Ik leg uit dat ik even
wat moet rusten. Ze komt erbij zitten met haar tekenmap.
We tekenen, kleuren en giechelen. Zij springerig en stuiterend. Ik doe mijn best om rechtop te gaan zitten.
‘Ik ben blij, tante, dat je erbij bent vandaag. Want anders ben jij
altijd ziek. Ik vond het zo spijtig dat jij niet op mijn feestje was.’
Mijn hart breekt.
‘Nog bedankt voor het cadeautje met de sterretjes hé’, glundert ze.
Mijn hart smelt. Ik zeg dat ik het ook zo spijtig vond. En dat ik al haar cadeautjes heb gezien, op de foto’s van haar feestje. En haar taart.
Ze lacht. ‘Oh, dan was je er eigenlijk toch een beetje bij! Hier, dit is voor jou.’
Mijn hart spat uit elkaar.
Schattig dat het meisje er voor koos om bij jou te komen tekenen.
Dat jouw partner het duidelijk merk wanneer jouw batterij leeg is vind ik ook wel een ontroerende gedachte. Moeheid is niet altijd zichtbaar, zeker niet voor mensen die niks van je af weten. Dat er iemand is die jou goed genoeg kent om zonder woorden te weten wat er aan de hand is kan deugd doen.
Inderdaad, het zijn de mensen die met mij samen leven (of geleefd hebben) die het verschil zien, wanneer het nog slechter gaat dan normaal. Of misschien letten zij er ook meer op, omdat ze zelf ook de gevolgen zien thuis.
Wat een emotioneel en ontroerend geschreven stuk. ♥
Dankjewel lieve Marion!
Wat een onroerend stuk, wat een kwetsbaar stuk. Het is letterlijk even het masker af. Wat moet het leven soms zwaar voor je zijn, lieve Sofie!
Dankje Saar, zo is het ja. XXX
Zo ging het bij mij ook precies met kerst bij mijn zus.
X
Ik denk dat dit inderdaad een herkenbaar beeld is voor veel zieke mensen! xxx