De stille dood van het voorlopig rijbewijs

Iets meer dan drie jaar geleden begon ik vol goede moed aan het instuderen van de theorie voor het rijexamen. Ik kon toch ook niet op dat vlak nog eens achterblijven op mijn leeftijdsgenoten? Een auto, dat betekent vrijheid! Zelfstandigheid! En zeker wanneer ik bedacht dat het openbaar vervoer voor mij vaak veel te zwaar is. Misschien zou ik op die manier op eigen houtje ergens naartoe kunnen gaan. Ik slaagde glansrijk voor het theoretisch examen. Een voorlopig rijbewijs vond zijn plekje in mijn portefeuille. Papa werd opgetrommeld om mij nu ook de praktische kant bij te brengen.

Aangespoelde walvis

Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Leren autorijden is voor iedereen moeilijk. Knoeien met schakelen, ogen aan alle kanten van je hoofd hebben, aandacht verdelen. Maar voor een ME-patiënt blijkt het een nog grotere – zo niet onmogelijke- uitdaging te zijn.

Ten eerste zit je natuurlijk met alle kwalen. Hoofdpijn en duizeligheid: geen goeie begeleiders in het chauffeur zijn. Dan zijn er de concentratieproblemen. Iedereen die heeft leren rijden zal bevestigen dat juist dat concentratievermogen daarbij onontbeerlijk is. Een suffe kop en traag reactievermogen: niet echt aangewezen in zo’n situatie.

Wanneer ik jullie dan ook nog toevertrouw dat mijn vriend mij bij de hand moet nemen om een weg over te steken omdat ik anders tot in de oneindigheid ter plaatse blijf staan, is wel duidelijk dat autorijden voor mij geen goed idee was. Ik kan namelijk niet inschatten hoe ver een voertuig van mij verwijderd is, of hoe snel het zich verplaatst. Het rijden op een avondlijk verlaten industrieterrein of rustige veldweg lukte nog net, maar een eerste voorzichtige poging tussen ander verkeer eindigde na vijf seconden in een auto die als een aangespoelde walvis schuin op de eerste de beste berm belandde.

Veiligheid voor alles

Het begon mij te dagen dat, hoezeer ik ook wilde slagen in dit deeltje van mijn leven, ook een rijbewijs voor mij voorlopig niet weggelegd is. Naast het feit dat achter het stuur zitten en me zo hard concentreren een aanslag op mijn lijf betekende, en bovendien mijn benen vaak niet genoeg kracht hadden om de pedalen deftig te gebruiken, maakte ik mij zorgen om de veiligheid.

Wanneer mijn dokter ook nog eens vermeldde dat hij soms patiënten verliest die door pure sufheid en desoriëntatie tegen een boom belanden, was ik nog zekerder van mijn besluit. Ik, die altijd zo hamert op veiligheid in het verkeer, wou ook hiervoor geen risico nemen. Hoe graag ik ook dat stukje zelfstandigheid zou winnen, de kans dat ik met mijn suffe kop iets misdoe, deed me concluderen dat ik mijn ambitieuze plannen moest begraven. Het is gewoon niet verantwoord dat ik de baan zou opgaan en mezelf, maar bovenal andere mensen in gevaar zou brengen.

Drie jaar later, in augustus 2011, is mijn voorlopig rijbewijs dan ook een stille dood gestorven. Het is moeilijk om als iemand die al op eigen benen staat qua woonsituatie, toch ook nog zo vaak de benen van je moeder en vader te moeten lenen. Of in dit geval, de wielen. Wanneer ik ergens naartoe wil, en mijn partner is niet beschikbaar, moet ik mama of papa bellen, want zelf geraak ik er niet. Niet dat ik niet graag in hun gezelschap verkeer, maar die eeuwigdurende afhankelijkheid is een zware last om te dragen. En bovendien een extra last voor de persoon die voor taxi moet spelen, want ja, ook daarover voel ik me schuldig.

Maar liever dat, dan toch koppig verder doen en anderen in gevaar brengen. Want dat is dan weer een last waarmee ik gewoonweg niet zou kunnen leven.